R III 13

R III 14

R III 15

R, III 14

[0] Del quarto regno di Dragoian. Cap. 14.

[1] Dragoian è un regno che ha re et favella da sua posta; quelle genti sono salvatiche et adorano gl’idoli, et si chiamano per il Gran Can. [2] Et diremovi una horrenda loro consuetudine, che osservano quando alcuno di loro casca in qualche infermità. [3] Li parenti suoi mandano per li maghi et incantatori, et fanno che costoro vedino et esaminino diligentemente se questi infermi hanno da guarire o no; et questi maghi, secondo la risposta che fanno li diavoli, gli rispondono s’el dee guarire. [4] Et se dicono di no, i parenti dell’infermo mandano |52v| per alcuni huomini (a questo specialmente deputati), che sanno con destrezza chiudere la bocca dell’infermo, et suffocato che l’hanno lo fanno in pezzi et cuoconlo, et cosí cotto i suoi parenti lo mangiano insieme allegramente, et tutto integramente fino alle midolle che sono nell’ossa, di modo che di lui non resta sustancia alcuna, percioché se vi rimanesse dicono che crearebbe vermini, et mancando ad essi il cibo morrebbono: et per la morte di questi tal vermini dicono che l’anima del morto patirebbe gran pena. [5] Poi, tolte l’ossa, le ripongono in una bella cassetta piccola, et portanla in qualche caverna ne’ monti et la sepeliscono, accioché non siano tocche da bestia alcuna. [6] Et anchora, se possono prendere qualche huomo che non sia del suo paese, non potendosi riscattare, l’uccidono et mangianlo.

Z, 101

Hic naratur de regno Dagroyan.

[1] Dagroyan regnum est per se, regem et loquelam habens. [2] Gentes ipsius silvestres sunt, adorant ydola et appelantur per Magnum Can. [3] Et narabimus vobis horendam consuetudinem quam observant. [4] Cum enim eorum aliquis in aliquam egritudinem incidat, mititur per consanguineis et magis; quos magos perscrutari et videre faciunt utrum eger debeat liberari. [5] Et isti magi, propter eorum veneficia, artem dyabolicam et ydola, dicunt se scire et cognoscere utrum liberari debeat eger vel mori. [6] Et non credatis quod, quia dicitur «per artem diabolicam», sic esse demonstrent. [7] Ymo dicunt quod virtute deorum, mediante arte sua. [8] Et si dicant ipsum egrum debere mori, consanguinei infirmi tunc mitunt pro quibusdam hominibus, ad hoc specialiter deputatis, qui obturantes os infirmi qui moriturus est, ipsum sufocant et occidunt. [9] Et cum mortuus est, faciunt ipsum coqui; et eius consanguinei simul in caritate epulantur, ipsum coctum integraliter comedentes, videlicet et medulas in ossibus existentes, ita quod substantia aliqua in ipso non resideat. [10] Na‹m› si substantia aliqua remaneret, illa procrearet vermes; et vermes deficiente esca morirentur; et de obitu istorum vermium dicunt ipsi quod anima defuncti pecatum magnum haberet, videlicet quod tot anime ex substantia sua orte perirent. [11] Et ideo ipsum totum comedunt. [12] Et cum |64v| ipsum comederint in toto, accipientes ossa, in quamdam pulcram archam parvam ipsa reponunt; quam archam taliter, in montium cavernis, appendunt ad saxa quod aliqua mala res illuc non valet attingere. [13] Et etiam si possunt aliquem hominem capere qui de eorum patria non sit et se redimere non possit, ipsum occidunt et comedunt.